Bir doktor bir annenin sütünü nasıl bitirir, diğeri nasıl geri getirir?

11 yaşından beri Hashimoto Tiroiditim var. Hastalık bile diyemeyeceğim bir yapısal bozukluk. İlacımı düzenli kullandığım müddetçe bana bir zararı yok, düzenli testlerimi yaptırmazsam ve ilacım doğru ayarlanmazsa ise hayat kalitemi düşüren bir rahatsızlık. Halsizlik, depresyon, ciltte aşırı kuruluk, sindirim sorunları, adet düzensizliği, kalp çarpıntısı, el titremesi,.. İlacın az veya çok gelmesiyle değişen pek çok yan etkisi var. Zira tiroit bezleri vücudun orkestra şefi. Şef kafayı yeyince haliyle tüm vücut da cozutuyor.

Hamilelikle beraber şef iyice kafayı yedi. Yetmedi, yetemedi, bebeğin ihtiyacı benim ihtiyacımı da aştı, aldığım ilacı katlayarak arttırdı gittiğim doktor.

Doğurana kadar her şey güzeldi. TSH (tiroid stimulation hormone) değerlerim olması gerektiği gibiydi. TSH ne kadar düşükse, ilaç o kadar fazla geliyor demek, ters orantı var yani.

Arda doğdu, oldukça bilinen bir hastanede hekimlik yapan endokrinoloğuma gittim yine, testler istedi, yaptırdım, ilaç tabi ki çok çok fazla geliyormuş, ilaç ayarlamaya başladı. Haftada aldığım total dozdan çok cüzi bir miktarını azalttı ve 2 ay sonra tekrar test istedi. 2 ay sonra tekrar test yaptırdım, TSH 0,01! Yok diyeyim yani, siz anlayın. "Siz haftalık dozdan 25 mg daha azaltın ve 1,5 ay sonra tekrar test yaptırın" dedi.

1,5 ay sonra, doktor istememesine rağmen ilk önce muayeneye gittim. "Doktor bey, benim daha önce D vitaminim 4,5 çıkmıştı, acaba diyorum D vitaminime de baktırsam mı?" dedim, "Olur, istiyorsanız bakalım" dedi.

D vitamini 4,5 = kritik eksiklik! D vitamini eksikliğinin kanser, diyabet, tansiyon, kalp hastalığına sebep olduğunu bilmem yazmama gerek var mı?

La havle dedim, unutmuştur, atlamıştır belki dedim, yaptırdım ben testimi. 14 çıktı, hala eksik yani. Neyse, bir miktar D vitamini takviyesiyle hallederiz sorun değil dedim. Bu arada TSH'ım hala 0,01.

Bir sonraki muayenede aklıma geldi "Ya doktor bey, 1 yıl evvel tiroit bezlerimde yalancı nodül vardı, acaba yine US çektirsem mi?" dedim, "oluuur" dedi. Çektirdim, sorun yok dedi. Hala TSH'ım 0,01.

Sonuç olarak Arda doğdu, 1 yıl oldu, benim TSH'ım 0,02 bile olamadı. Eeeh yeter artık diyerek başka bir endokrinoloğa görünmeye karar verdim. John Hopkins'te gencecik bir kadın. Aldı beni karşısına, önce tüm sülaledeki hastalıkları saydırdı.

(Benim sülalede de maşallah yok yok! Kadın en son "bitmedi mi yahu? bu ne çok hastalık!" diye isyan etti:) )

Şikayetlerimi saydırdı, o sıralarda sütüm de epey azalmıştı, hatta o hafta neredeyse kesilmişti. Sivilceler, yorgunluk, ciltte aşırı kuruluk, vs. vs. Sonra taa 2013'ten itibaren yaptırdığım tüm testleri aldı, inceledi. sıra geldi son yıla. Doktor tekrar tekrar baktı, sonra bana baktı ve "gerçekten 1 yıldır TSH'ın 0,01 mi??" dedi hayretler içinde. "E-evet" dedim, "Eh, sütünün neden kesildiği ortada, TSH süt üretimini çok etkiler" dedi ve ilacı tamamen bıraktırarak 2 hafta sonunda vücudun gerçek TSH'ını ölçtürdü.

Uzatmayayım, sonuç: sütüm geri geldi. Hem de güldür güldür. Hem de tam oğlumun hastalandığı sırada, yani süte en çok ihtiyaç duyduğumda.

Şimdi o eski doktora gidip sonuçları kafasına atasım var. Her gün onlarca hasta görüyor ve bir endokrinolog olarak sadece T3, T4, TSH ölçtürerek ve doğru tedavi uygulamayarak kim bilir kaç hastanın tedavisini olumsuz etkiliyor.

Doktor var, doktor var arkadaşım. Bilinçli olmak burada önemli, illa her doktor iyidir diye bir kaide yok. Aklına yatmadı mı? Git başkasına. Sağlığını, bebeğinin sağlığını şansa bırakma..

Derim ben :)

Sevgiler,

Beril

Dip not: Yeni doktor US sonuçlarıma baktığında nodül boyutunun 2 katına çıktığını, bu Mayıs ayında tekrar US yaptırmamı ve takipte kalacağımızı söyledi. Diğerinin umursamadığı nodül hani!

19:10...Ve bir bebek geldi dünyamıza...

Oğlum,

Bu satırları yazmamdan tam 8767 saat evveldi. Karnım burnumda, aklım sende, kalbim ağzımdaydı. Tam tamına 24 saattir sana kavuşmak için yoğun sancılar çekmiştim, doktorum yatağımın yanına oturdu, elini elimin üzerine koydu, gözlerimin içine bakıp "Hadi kızım" dedi "bu bebek normal doğmayacak, sen elinden geleni yaptın. Şimdi seni sezaryene alıyoruz."

Saatlerdir konuşulan şeydi ama ben aylardır kendimi normal doğurmaya hazırlamışım, 2-3 saatte sezaryen fikrine nasıl alışırdım?

Baban geldi yanıma, "merak etme, oğlumuzu sağlıkla kucağımıza alacağız" dedi.

Gözlerim doluyor ama ağlamamaya çalışıyordum. Ağlamayacaktım. Sana kavuşacaktım. Üzülecek bir şey yoktu. Korkmamalıydım. Evet belki seni doğurur doğurmaz kucağıma alamayacaktım ama bu halime de binlerce kez şükretmeliydim. İçimde binlerce dua geçiyordu oğlum. Kulaklarım uğulduyordu. Odamız seni bekleyen sevdiklerinle doluydu. Belki tek olmayı istedim bir an, seninle konuşmak, sana fısıldamak.

Teyzen bıcır bıcır yanıma geldi bu esnada.

Düşünceli ve korkulu halimi görmüştü, "korkma ablacım, her şey kolay olacak" diyordu, duyuyor ama anlamıyordum elbette..

Bu esnada bizi 9 ay boyunca kandırmış olan baban, doğuma gireceğini söyledi birden! Kimse itiraz bile edemedi, oysa kaç kere girmesini istemiştim "ay ben hayatta giremem" diyordu. Meğer öyle derse, birilerinin onu aksine ikna edeceğini düşünmüş ve sana kavuşacağımız bu ana kadar kendini hazırlamış.

Gözyaşlarım akarken ameliyathaneye taşıdılar beni. Baban da bizimle geldi. Ona da giydirdiler mi bir  güzel ameliyathane kıyafetini?!

Her ne kadar bana yansıtmamaya çalışsa da, bu fotoğrafı sonradan görünce anladım ki o da endişeli, o da korkuyor en az benim kadar.

Böylece ben değil ama baban şahit oldu dünyaya gelişine. İlk o gördü seni, ilk o duydu çığlığını. Tüm bu anları fotoğrafçımız ölümsüzleştirirken o da tüm sükunetiyle videoya çekti! Üstelik sen kakalar içinde, mosmor halin ile doktorlar midene kaçan bir şey var mı diye kontrol ederken! Ben uyanık olsam bayılırdım herhalde.

Dakikalar sonra seni kuvöze almışlar. Ananen, babanen, büyük teyzen büyük bir heyecanla seni beklerken ben maalesef hala ameliyathanede idim. Onların yüzündeki mutluluk ve heyecanı ölümsüzleştiren bu kare ise enfes:

Ben ilk doğduğumda annemin suratına dönüp dikkatli dikkatli, dakikalarca bakmışım, annem de bundan çok duygulanmış. "Resmen beni tanır gibi bakmıştın" der hep. İşte sen de o gün, ananen ve babanene öyle bakmışsın. "Sizi tanıyorum ve çok seviyorum" der gibi...

Odaya çıktık, şuursuzum, ağlıyorum, ağrım var, sen yoksun. Hemşireye soruyorum "Oğlum nerede?" diye, getiriyoruz diyorlar ama getirmiyorlar. Çıldıracak gibiyim ama sakin olmalıyım, herkes senin iyi olduğunu söylüyor.

Sonra sen geliyorsun odaya. Odamın içine ışık doğuyor. Narkozun etkisinde uyuşmuş beynim, fotoğraflar olmasa hatırlayamayacağım bu karelere gözlerim dolarak tekrar tekrar bakıyorum sonradan:

Oğlum, melek yüzlüm, badem gözlüm, minik sıpam! Tam 8766 saat 20 dakika evvel girdin hayatımıza (yazarken zaman geçti tabi :) ) ve bizi her anın öyle çok mutlu etti ki!

Evlat sevgisi gerçekten hiçbir şeye benzemiyormuş. Sana olan sevgimi tarif edecek kelime meğer yokmuş.

Kokun burnumda, yüzün gözümün önünde, 1 yıl film şeridi gibi geçiyor aklımdan. O kadar çabuk ve keyifli geçti ki bu günler, hala inanamıyorum koskoca 1 yılın geçtiğine. İnşallah önümüzdeki yıllar daha da keyifli, daha da huzurlu, sağlık ve mutluluk dolu geçer bebeğim.

Seni çok çok ama çok seviyorum! İyi ki doğdun, iyi ki bebeğim oldun!

Nice mutlu yıllara tospiğim!

Annen

Pratik kış hazırlıkları (kalp) ben!

Çalışan, bir yandan yoga hocalığı yapan, öte yandan hafta sonlarını sosyal hayatına, dans dersine ayıran taze bir anne olarak yemek yapmaya ne kadar zamanım kaldığını hesap edebildiniz mi? Hiç yormayayım sizi, ben söyleyeyim: hiç!!:))

Diğer taraftan Arda'ya haftaiçi yemek sponsorumuz babaneyken, haftasonları yemekler benim ellerimden öpüyor. Sağolsun babanemiz çok sağlıklı ve besleyici yemekler hazırlıyor, şimdi çocuk "annem de hep tarhana hep patates pişiriyor bu ne biçim anne!" mi desin? Demesin dedim ve kolları sıvadım:

Özetle; pırasa, havuç, kabak, kereviz ve maydanozu doğradım. 

Sonra hafif yağda birkaç tur kavurdum. 

Sonra da buzdolabı poşetlerine koydum, gelecek çorbalarımın, et yemeklerimin, böreklerimin içini böylece hazır hale getirmiş oldum.

Çok sevdim ben bu işi! Geçenlerde 5 dakikada sebze çorbası hazırladım. Önceden yine doğrayıp buzluğa attığım soğanlarla bu sebze karışımını biraz da kırmızı mercimekle karıştırdım, mis gibi bir çorbam oldu:

(Suyunu koymadan evvel az suyla ve domatesle bir miktar pişirdim)

Böylece Ardiko'nun ağzına layık, benim de gönlüme sinen sağlıklı ve kolay bir haftasonu menümüz oldu :)

Afiyet olsun!

Bebeğini kaybeden ilk ya da son anne sen değilsin...

Düşük.. İsmi bile üzüntü veriyor insana. Bebeğini düşürmek... Sanki elinden, sanki kucağından düşürmek, sanki senin bir suçun var. Sanki sen düşürdün, sen öldürdün onu.

Kelimeler, özellikle bizim dilimizdeki kelimeler bazen çok esnek ve aynı zamanda çok kırılgan. Sanki üzerine hiç düşünmesen sana batmaz da, sürekli beyninde dönünce iyice batıyor. Düşük... Kim koymuş acaba bu kelimeyi??..

İlk bebeğime hamileliğim tamamen gündem dışı bir hamilelikti, evliliğimin 1. ayında hamile olduğumu öğrendik! Serdar için o kadar büyük bir şoktu ki idrar testi, kan testi, ultrason sonunda bile hala inanamıyordu! Çok mutluydum, böyle bir mucizeyi beklemiyordum ama bebeklere oldum olası bayılan biri olduğum için "çok mu erken?!" buhranına hiç girmedim.

İlk ultrasona girdiğimde 5,5 haftalık hamileydim ve kalp atışlarını hemen duyduk. Hayatımda hiç tatmadığım, tarif edemeyeceğim bir heyecandı. Caddede insanları döndürüp sarılarak haykırmak istiyordum: "BEN HAMİLEYİMMM!!!"

8 haftalık kontrollerinde biraz küçük, belki biraz geriden geliyor demiş doktor. Ben de oradaydım ama negatif kelimelere tamamen kulaklarımı kapatmışım, Serdar sonradan anlatıyor, tamamen unutmuşum.

Artık 12. hafta kontrolüne çok az kalmıştı ama ben sürekli kötü rüyalar görüyor, ağlayarak uyanıyordum. Serdar artık hormonlarımın iyice cozuttuğuna kanaat getirmişti, hatta gına gelmişti ağlamalarımdan. Yapacak bir şey yok, sürekli ama sürekli ağlıyordum.

11,5 haftalıkken akşam 10:00 gibi eve geldik. Salona çöktüm, kendimi o kadar yorgun hissediyordum ki oturamadım, resmen çöktüm.. Sonra bir ıslaklık hissettim. O anda nasıl bir adrenalin salgılandıysa kendimi anında banyoda buldum. Kanama yoktu ama ufacık bir leke vardı. Ağlayarak, perişan halde banyodan çıktım, doktorumu aradım. "Merak etmeyin, bir şey yoktur. Siz yine de emin olmak için bir hastaneye gidin" dedi.

Gittik. Gidene kadar içim dışıma çıkarcasına ağladım. Biliyordum, bebeğimi kaybetmiştim.

Hastaneye girdiğimizde tatlı bir hemşire kolumdan tuttu, olanları anlattım.

"Leke kırmızı mı, kahverengi mi?"
"Kahverengi"
"Merak etmeyin o zaman. Kırmızı olsa korkun ama kahverengi lekeler olur hep"
...

Hiç rahatlamadım. Hiç "acaba?" diye bir his doğmadı içimde.

Doktoru bekliyoruz. Gelmiyor. Dakikalar sanki saat olmuş, öyle yavaş akıyor, adam gelmiyor. Sonunda teşrif ediyor, 4 tarafı cam, acayip bir odaya giriyoruz. Bir sedye, bir ultrason cihazı, bir de tabure var. Odadan nefret ediyorum. Doktordan nefret ediyorum. Her şeyden nefret ediyorum. Elimde sümüklü mendillerim, gözyaşlarım akıyor ama yüzümde ifade yok. Çok ağlamaktan mıdır nedir, artık içimi çekmiyorum, yüzümü buruşturmuyorum, göz yaşlarım kendiliğinden akıyor.

"Bir sorun mu var?" diye soruyor doktor.
"Leke gördüm"
"Bakalım.."
"Bir şey yok hayatım, bak göreceksin şimdi" diye sakinleştirmeye çalışıyor Serdar.

Sessizlik.

Doktor bir bana bir ekrana bakıyor.

"Bir sorun var."

Gözyaşlarım şiddetleniyor.

"Bebeğin kalbi durmuş"

Benimki de durmak üzere. Hatta dursa ya. Şuracıkta dursa!..

"Maalesef hanımefendi, 9,5 haftalıkken bebeğinizin kalbi durmuş. 2 haftadır onu içinizde cansız taşıyormuşsunuz. Hemen almamız lazım, yarın gelin sabahtan halledelim."

Halledelim... Halledelim.. Bu kelime beynimde dönüyor... Neyi hallediyoruz? Neden hallediyoruz? Nasıl hallediyoruz?...

Ve başlıyorum hönkürerek, bağırarak ağlamaya. Serdar sakinleştirmeye çalışıyor ama başarması imkansız. Beni bir sedyeye yatırıyorlar, perdelerle ayrılmış sedyelerin olduğu bir odada. Hemşireler perdenin arkasından birbirlerine bir şeyler fısıldıyor. Serdar annesini arıyor, ağlayarak "bebeği kaybettik" diyor. Kaybettik. Belki "düşük" yerine bu kelime kullanılmalı.

Gece anneler eve geliyor. Benim ağlamaya bile halim kalmamış. Ertesi gün o nefret ettiğim doktora ve hastaneye gitmiyorum, başka bir doktora gidiyorum.

Rahmime 2, dilimin altına 2 hap koyuyor doktor ve bebeğimi birkaç saatlik sancının ardından doğurarak bedenimden ayırıyorum.. Doktor düşen bebeğimi bana gösteriyor, çünkü bazı anneler görmezse inanmıyorlarmış bebeklerinin öldüğüne. Kolları var, bacakları var, koca bir kafası var. Tabi ki minnacık. Daha 9,5 haftalık. Ama bebeğim o benim. Ve artık yok.

Uzun bir süremi alıyor şer'rin içindeki hayrı görmem. Boynunda sıvı birikimi olmuş, yani yaşasa büyük ihtimalle bir özrü olacakmış. Zaten düşüklerin hemen hemen hepsi, bir sorun olduğu için düşermiş. Yani düşmese belki 4. veya 6. ayındaki tetkiklerde ileri derecede sorunlar tespit edilecek ve artık geri dönüşü olmayan bir yolda hem bebek hem bizim için oldukça zor bir dönem başlayacakmış.

Ayrıca planlı bir hamilelik olmadığı için tüm kan değerlerim, vitaminlerim, hormonlarım alt üst durumdaymış. Yani bebeğe muhtemelen yeterli besin sağlayamayacakmış bedenim.

Başka şaşırdığım bir şey ise, önce bu yaşadıklarımı sadece benim yaşadığımı sanmam, sonra ise çevremde pek çok kişinin yaşadığını öğrenmem oldu. Nedense saklamışlardı, nedense utanmışlardı, nedense konuşulmuyordu düşükler. Oysa belki bilseydim çevremde bunca düşük yaşandığını, kendimi bu denli beceriksiz, eksik, yalnız hissetmezdim.

Şimdi Dünyalar tatlısı bir oğlum var. Hamileliğin ilk 3 ayı elim kalbimde gezdiğim, güzel bir hamilelik ve nispeten zor da olsa güzel bir doğum sonunda kavuştuğum, her an'ına şükrettiğim, gözlerimin içine, taaa içine bakan, saçlarımı okşayan, beni öpücüklere boğan,...

Diyeceğim o ki, eğer sen de bebeğini kaybettiysen, eğer sen de benim bir zamanlar yaşadığım gibi büyük bir hayal kırıklığı ve üzüntü yaşıyorsan, eğer sen de "acaba bir gün bebeğim olacak mı?" diye endişeleniyorsan... Merak etme! Hepsini yaşayan binlerce insan var. Hepimiz ÇOK üzüldük, hepimiz aylarca toparlanamadık. Hepimiz geceler boyu aldığımız bebek eşyalarına sarılıp ağladık.

Şunu gerçekten içten hissederek inan; olan her şey, hayırlısı öyle olduğu için oluyor. Ve inan, hepsi geçiyor, sana saf mutluluklar getirecek yeni bir bebek en doğru zamanda geliyor.

Merak etme!...

Doğum, annenin yeniden doğuşudur..

Bir yerlerde okumuştum, kadınlar doğurduklarında bedenleri de 10 yaş gençleşirmiş. 3 çocuk doğursam, vuhuu 30 yaş! Fıstık mı olurum, kabuklu yer fıstığı mı olurum şimdilik bilemiyorum:))

Doğum sürecinde vücudun kendinden geçtiği bir gerçek. Hormonlar cozutuyor, zavallı iç organlar oradan oraya sıkışıyor, göbek kendini aşıyor, kalçalardan hiç bahsetmiyorum bile! Sen kendini gergedan gibi hissederken mankenlerden biri doğumunun 2. günü Instagram'da bir resim paylaşıyor, ne (afedersiniz) göt, ne göbek! Tabi seni alıyor bir telaş.

Bu kilolar nasıl gidecek? Bu göbek zaten patlamaya ramak kalmış vaziyette, hiç eski halini alır mı? Saçlarım bile beni bıraktı, ben de beni bıraksam mı diye bir bunalıma, bir depresyona girebiliyor insan.

Oysa ki unutmamak lazım, nasıl ki beden 9 ayda bu hale geldiyse, geriye dönmesi için de minimum 9 ay verin diyor uzmanlar. Hakikaten, hala benimle beraber olan +4,5 kilomu saymazsak, eski vücuduma geri döndüm. O 4,5 kg nerede bilemiyorum (göbüşüm var artık ama 4,5 kg'lık değil tabi). Yani şunu demek istiyorum, biz manken değiliz, doğurduktan 2 gün sonra da manken gibi olmamız beklenemez, beklenmemeli.

Doğumdan sonra pelte haline gelmiş kaslarınızın toparlanması için, doğum sonrası yoga yapılmasını şiddetle tavsiye ediyorum. Özellikle pelvis, sırt ve karın kaslarınız bana dua edecek, bana güvenin! (Sezaryen olmuş bayanların doktorlarından izin almadan yoga dahil hiçbir sporu yapmaması önemlidir.)

"Neleri evde yapabilirim?" derseniz sizin için birkaç poz hazırladım:

1. Kobra Pozu (Bhujangasana): Yüz üstü yere uzanın. Elleriniz göğsünüzün iki yanında, omuzlar kulaklardan uzak, dirsekler bedene yakın, topuklar birleşik olsun. Nefes alırken göğsünüzü kaldırın, başınızı hafifçe geriye atın. Birkaç nefes bu pozda kalın, nefes verirken başınızı yere koyup dinlenin.

2. Yere Bakan Köpek Pozu (Adho Mukha Svanasana): Deminki pozdan geçiş yapabilirsiniz. Ayak parmaklarınızı yere takın, nefes alın, nefesi verirken kalçaları kaldırın. Başınız sarkmasın, topukları mümkün olduğunca yere yaklaştırmaya çalışın. Birkaç nefes bu pozda kalın ve keyfini çıkartın. 

3. Bebek Pozu (Balasana): Yere bakan köpek pozundan sonra, dizlerinizi kırın, eller aynı yerinde kalsın, kalçaları topuklara indirin. Ellerinizi de bedenin yanına getirin. Alın yerde, dinlenmenin keyfini çıkartın. Hiçbir şey düşünmeyin. Bebek ağlayabilir, olsun, annesinin rahatladığını o da hissedecek :))

4. Çömelme Pozu (Malasana): Bakın, balasana'dan malasana'ya geçiyorum, öyle de ahenkli, öyle de şairane geçişlerim vardır:)) Şaka bir yana, hem hamilelik boyunca, hem de sonrasında pelvis kaslarınız için biçilmiş bir kaftandır çömelme pozu. Yaşça büyük öğrencilerimin çok kolay yaptıkları, ancak gençlerin zorlandıkları bir poz, çünkü artık tuvaletlerimiz Ala-franga! Neyse uzatmıyorum, poza geçiyorum: 

Bebek pozundan yavaşça kalkın. Ayaklarınızı mat genişliğinde açarak yerleştirin. Çömelme pozuna geçtikten sonra lütfen yaylanmayın, kalkıp inmeyin. Bu pozda kalın. Ellerinizi dua pozuna getirin, dirsekleri alt bacakarınızın önüne yerleştirin ve ellerinizi göğsünüze yaklaştırın. Bu şekilde güzel bir açıklık elde edeceksiniz. Birkaç nefes bu pozda kalın.

5. Derin Dinlenme pozu (Savasana): Yok, bitirmedik, arada dinleniyoruz sadece. 1 nefes, 2 nefes, bebeğinizin size ne kadar izin verdiğine göre değişir. 

6. Yarım Köprü Pozu (Setu Bandha Sarvangasana): Ellerinizi yere döndürün. Dizlerinizi kırın, ayaklarınızı yere basın. Nefes alırken beli yere bastırın, popoyu kaldırın ve yavaşça sırtınızı yerden kaldırın. Nefes verirken omurlarınızı tek tek indirin, en son popoyu rahatlatın. 3-4 kere tekrarlayın.

7. Kiegel Egzersizi: Bu egzersizi günlük hayatınızın ayrılmaz bir parçası yapın. Ciddiyim! Dilerseniz TV izlerken, kahve içmek için otururken, dilerseniz de deminki yarım köprü pozundan sonra kalçalarınız yerdeyken yapabilirsiniz. Yapmanız gereken pelvis kaslarınızı sıkıp bırakmak. Bunu, tuvaletinizi tutarmış gibi yapmak olarak düşünebilirsiniz. Özellikle normal doğum sonrası gevşeyen rahim ağzı kasları için önemli bir çalışmadır. 

8. Bot Pozu-Dizler kırık (Paripurna Navasana): Karın kasları için ideal bir çalışma daha. Deminki pozdan devam edelim, bacakları dizlerden kırarak kaldırın. Nefes alırken kollarınızı karşıya uzatarak üst bedeni yerden kaldırın. Öncelikle resimdeki gibi beliniz yerden kalkmak zorunda değil. Karın kaslarınız kuvvetlendikçe belinizi de kaldırabilirsiniz. Kim bilir, yakında belki dizlerinizi de düzeltirsiniz ;)

 

(bu da mükemmel bir versiyonu, ne dersiniz, denemeye değer değil mi?)

Son olarak Savasana (derin dinlenme) pozunda 3-4 nefes dinleniyor ve derin bir OMMM çekerek bebeğimize geri dönüyoruz :)

Bebek Yapım Bebek Onarım

Bebek Yapım Bebek Onarım; daha önce bu adı duymamış olan var mı? Duymadıysanız sizi ivediyetle bebekyapimbakimonarim.blogspot.com.tr sayfasını ziyarete davet ediyorum. Ben çok faydalandım, hala da gelen yazılardan faydalanıyorum.

Dr. Tomris Cesuroğlu'nun paylaştığı son yazıyı tüm emziren annelerin muhakkak ama muhakkak okuması gerektiğini düşünüyorum. Linki burada (tık tık). Özetle mama firmaları, WHO (Dünya Sağlık Örgütü)'nün asla söylemediği bir şeyi söylemiş gibi lanse ederek bu aralar şöyle bir kampanyaya başladılar: bebek her gün 500 mg süt almalı. E şimdi sen emziriyorsan, yani sağıp bebeğine vermiyorsan bunu ölçme imkanın yok di mi? Üstelik her bebek aynı değildir, emmek de sadece doymak için değil, kimi zaman bebeğin huzur bulmak, kimi zaman güvende hissetek için ihtiyacıdır. O yüzden asla ve asla ölçümlenemez.

Mama verirseniz ne olur? Aşağıdaki diagramda özetlenen olur:

Bunu daha önce de yazmıştım. Anneleri kullanarak bebekleri mamaya boğan zihniyete en çok hizmet edenlerin "anne"(!) blogger olmasına aşırı sinir oluyorum! Nasıl bir vicdan, nasıl bir bilgisizlik? Alacağınız 2-3 bin TL için büyük bir yalana ortak oluyorsunuz. İnanamıyorum!

Yapmayın lütfen, hemen hemen her kadın yaradılış olarak 4 çocuğu aynı anda besleyecek sut bezi kapasitesiyle doğuyormuş. Düşünsenize, biz 1 tanesini doyuramıyoruz neredeyse!! Süt yapımı vücuttaki oksitosin ve endorfinle orantılıdır. Yaniii strese giren anne = azalan süt. Bunu bir kere kafanızda bir kenara yazın.

Hepimiz yaşadık, bebeğimiz ağlayınca çevreden gelen klasik ilk tepki: "Ouuvv sütün mü az?". Buyurun size yetersizlik yüklemesi! Bebek uyumayınca, bebek Dünya'yı tanımak adına elini ağzına sokunca, bebek mızırdanınca, göğüsleriniz şiş olmayınca,... Çevreye hiç aldırmayın! "Sütün mü yetmedi?" "Bence mama ver, doyan çocuk çok uyur" "Ayy yavruuum, aç bu çocuk, bak çipil çipil bakıyor" laflarına kulaklarınızı tıkayın.

Mama firmaları hepimizi enayi yerine koyuyor. Lütfen içgüdülerinizi dinleyin ve bebeğinizi booool bollll emzirin.

İmza: Herkese göre çok az sütü olan, ara ara bebeği açlıktan ağlamasına rağmen anne sütü harici bir şey vermemiş, sütünü arttırmak için 40 takla atmış emziren anne (ilk emzirme çalışmalarımdan bir kare, ah zor ama güzel zamanlar..)

Yulaf Kepekli Krep

Arda'ya hazırladığım klasik kahvaltısından bazen ikimiz de sıkılıyoruz. Doktorumuz bulamaç gibi hazırlanan kahvaltıları, blenderla yapılan püreleri kesinlikle tavsiye etmediği için biz de en başından beri büyük insana hazırlar gibi hazırlıyoruz kahvaltılarını. Genellikle haşlanmış yumurta, beyaz peynir, biraz pekmez, yaz zamanı salatalık, kepek ekmeği, ıhlamur ve meyve rendesi ile tamamlıyor kahvaltısını.

Bu aralar kendi kendine yemesi için alıştırmalar da yaptığımız için bu tarifi çok seviyorum. 

Malzemeler:

1 yumurta sarısı

1 tatlı kaşığı yulaf kepeği (İpek Hanımın Çiftliği'nden almanızı özellikle tavsiye ederim)

1 tatlı kaşığı tam buğday unu

Çok çok az tuz

Aldığı kadar su

Yapılışı:

Tüm malzemeleri karıştırın. Yağlanmış bir tavada 2 tarafını güzelce pişirin. 

Bebeğinize de afiyetle yemek düşer :) Aynen şöyle: